Wachtlijsten, wat doe je er aan. Niks. Vanmorgen gebeld naar de assistente van de internist. Ik heb woensdag een bel afspraak met de goede man, maar ik weet nu al, dat de scopy van vorige week mijn pijn niet heeft weg gehaald. Dus er zal toch iets anders moeten gebeuren. Mij lijkt een DDP ( dunne darm passagefoto ) of een MRI ( iets met magneten / ja ik weet ook niet alles he. ) noodzakelijk om er achter te komen of / waar er in mijn buik een vernauwing zit. Dus ik wil vast op de wachtlijst. Dat kan dus niet. Alleen de behandelend arts kan mij op die lijst zetten en die spreek ik woensdag. Gewoon nog even wachten dus. Inmiddels ben ik al weer veel te lang naar mijn zin in de ziekte wet. Niet dat ik nou zo graag onmisbaar ben, maar ik voel me nu een maal verantwoordelijk voor wat ik daar doe. En het dat aan een ander over laten, of denken dat het dan niet gebeurt, is gewoon een onprettige gedachte voor mij. Maar ziek is ziek. Ik kan niets tillen en ik ben ook bang. Bang dat ik misschien een inflaginatie krijg of een bloeding. En dan? Leg je daar dood op de plee. Maakt natuurlijk niet uit waar je dood leg, merk je zelf niets meer van, maar toch, je snapt vast wel wat ik bedoel. Dus dan maar weer wachten op woensdag. En de tijd nuttig gebruiken natuurlijk. "word je eigen mastercoach/hand boek voor NLP" leest lekker weg.
Ik ben een Visueel in gestelde Placator, water-soort. Nou heb ik het niet over Pokemon, dus niet gelijk om een Placator starterdeck zeuren. En wat ben jij? Doe hier een test. Vanmorgen Kelly met zijn plant naar school gebracht. De plant krijgt nog een kans, omdat er toch wat nieuwe bladeren in gekomen waren. Mijn advies om Stevie Wonder op te zetten, leverde alleen wat gefrons op. Tja andere generatie he, die juffies, nooit van gehoord natuurlijk. Ach ja, ja wordt ouder pappa. Smiddags naar het Ikazea zieken huis. ( ja we dokteren wat af ), even langs de dermataloog. Een gezellige oudere rolstoelrijdster vertelde aan haar vriendin dat ze vroeger graag met de trein ging. Toen was het nog niet zo confortabel als nu, er waren nog houten bankjes, maar dat vond ze toen niet erg, want reizen met de trein was toen nog leuk. Ja zei de vriendin, nu zit de jeugd met van die muziek dingen op, en dan hebben ze hun voeten op de bank er tegen over. Ik voel me niet prettig meer in de trein hoor. Toen was het stil. Wachten. We wachten wat af in ons leven. Maar gelukkig kwamen we toch aan de beurt. Aardige begripvolle vertrouwen gevende dermataloog gaf ons een mooi recept en toen konden we weer naar huis. Savonds zat Kelly met de afstands bediening te zappen en Reinier moest nog "topografie" werk afmaken. Dus die apen weer schelden op elkaar. Kelly naar boven gestuurd zodat Reinier zijn werk kon doen aan de grote tafel. Even later kwam Kelly weer naar beneden, de pc bromt weer zo erg, huilde hij, wanneer krijg ik nou een andere? Jullie hadden het beloofd, en ik wacht al zo lang. Ach die kleine dreumes. Hij is zo hart verwarmend eerlijk. Want wat hij zei, was waar. We hadden hem voor de verbouwing beloofd dat we die bromcompaq zouden vervangen door een modernere pc. En wachten is niet leuk. Morgen haal ik een andere pc voor je zei ik. Mirandas wenkbrauwen vlogen omhoog. En een ander bureau want die je nu hebt is veel te laag voor je. Kelly keek nog verbaasder dan mijn vrouw. Beloofd is beloofd. Toen de de kids naar bed waren op internet gekeken bij BNA computers. Dat is een fijne computer zaak op Rotterdam zuid, waar we wel vaker hebben gekocht. De keus was snel gemaakt. En bij de LeenBakker hebben ze altijd wel bureaus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten