Ziekenhuis en Pokemon

De vakantie week van de kids zit er al weer bijna op, we hebben niets bijzonders gedaan, een paar pyamadagen en een keer buiten de deur wezen eten. Twee maal naar het ziekenhuis geweest deze week, eerst een gesprek met de internist over de resultaten van de van mij gemaakte MRI scan. Ik heb 3 mooi zichtbare poliepen in mijn dunne darm. En die horen daar niet. In mei zal een poging gedaan worden ze te verwijderen met een scopy, maar dan wel op de operatie kamer onder volledige anesthesie. Dan kan er eventueel direct geopereerd worden als het met de scoop niet lukt. Het tweede bezoek aan het ziekenhuis was voor K. de stollingsfactor van zijn bloed is niet in orde en daar zal iets aan gedaan moet worden. Wat en hoe wordt nog overlegt met de kinderarts. Daar krijgen we nog bericht over. Dit weekend gaan we volop in de Pokemon sfeer door brengen: Zaterdag de gewone liga in Rotterdam en zondag naar Leiden voor de State Championships. Onze decks zijn klaar en we hebben de afgelopen veel getraind. Jullie lezen nog wel hoe en wat.

Mooi werk, Hek Werk.

Ik kijk van boven naar beneden, ben blijkbaar in een soort boom, want ik zie een tak en daar hangen twee touwen aan. Onderaan zit er een soort spoorbalk tussen de touwen. Een surrealistische schommel. Verder zie ik dat de boom in het zand staat, om het zand is een betonnen rand en ik zie iets van een wit hek. Maar mijn hoofd kan ik niet bewegen. Ik kan alleen naar beneden kijken. Ik probeer mijn hoofd te draaien, ik zet flink kracht. 'Wat doe je?' zegt mijn vrouw, 'kap ns met dat gedraai'. Er is iets met mijn schoenen. Mijn voeten zijn koud, maar ik wil mijn werk af krijgen. Het hek moet vandaag af, er moeten nog maar twee opzetten stukken geplaatst worden. Morgen wordt de rotonde geopende door de vertegenwoordigers van de gemeente. Helemaal blij ben ik er niet mee. Hekwerken zijn mijn lust en mijn leven, ik maak de mooiste hekken, dit hek is wit en bestaat uit twee lagen, het staat om "de rotonde", eigenlijk is het gewoon een zandbak, in het midden staat een namaak boom, hij heeft maar 1 tak en daar hangt een soort schommel in. Ik vind het er niet uit zien. De wet schrijft voor dat voor ieder bouwproject 10% besteedt worden aan kunst. De gemeente heeft gekozen voor deze zandbak, en op het laatste moment mag ik er dan nog even gauw een hek om heen zetten. Geld weggooien is het. Er zal nooit een kind in die bak spelen. Ik plaats het laatste stuk hek en spring op de grond. Er ligt iets op de straat. Het is een tuinkabouter. Ik krijg in eens een idee, ik zal ze leren die klootzakken van de gemeente. Ik pak mijn ladder en mijn hamer en loop naar de boom. Niet veel later zit de kabouter stevig vast gespijkerd op de tak boven de schommel. Ik pak mijn spullen en ga naar huis. Die avond ga ik vroeg naar bed. Misschien krijg ik dan weer warme voeten. We moeten ook weer eens naar de markt, de aardappels zijn bijna op. Met mijn vrouw in de auto gaan we naar de boulevard, wat 12 jaar geleden werd gerenoveerd door de gemeente, op weg naar de markt. De markt is vlak bij De Rotonde een bekend kunstwerk dat onze stad siert. We halen aardappels en een bakje druiven. Sinds ik nieuwe voeten heb kan ik weer met mijn vrouw mee voor dit soort kleine uitstapjes. Had ik vroeger er maar meer aandacht aan besteed. Maar gedane zaken nemen geen keer. We lopen nog even naar De Rotonde, we tikken dan altijd even tegen het hek. Het was een van mijn laatste grote projecten, nou eigenlijk alleen dan het hek er om heen. Je ziel zit in dat hek, zegt mijn vrouw dan en ik reageer altijd met de woorden, "maar mijn oogjes in de kabouter." En dan kijken we naar de kabouter in de boom, waarvan verder niemand de ware betekenis kent. We willen weer naar huis, maar de deur van de auto wil niet open. Ik geef er een flinke trap tegen. "Heeee", snauwt mijn vrouw, "hou je nou op". Ik sta op, doe de dingen die ik altijd doe en ga de deur uit. In de metro sta ik weer eens volkomen klem tussen rugzakdragers en bellende tieners. Ik stap uit bij halte Noorderbrug. En loop de trappen op naar het Noordplein. De metrolijn ligt in de grond waar vroeger het riviertje de Rotte lag. Het Noordplein wordt overdekt, evenals de Noorderboulevard, een lange winkelstraat die recent tot 'beschermd stadsgezicht is verklaard, er mogen nu geen autos meer door de straat, in het midden komt een rollerbaan, hier mogen dan alleen fietsers en rollator rijders gebruik van maken. Aan weerszijden hiervan komt dan de wandelstrook. Aan het andere einde van de boulevard komt een groot kunst werk. Dat is dan vlak bij de markt. Ik ben benieuwd wat het wordt, iets ronds en met zand heb ik gehoord, met de project ontwikkelaar ben ik nog in onderhandeling over de afrastering. Ik denk zelf aan een dubbellaags wit hek. Dat dan als markering maar niet als afscheiding zal dienst doen. Het zal nog wel even duren voor het zover is, maar mooi wordt het allemaal wel zo bij elkaar. Ik zit al een tijdje in het hekwerk. Na de kredietcrises van begin deze eeuw ben ik hiermee begonnen, en met succes. Zeker nu de regering het zelfstandig ondernemerschap zo stimuleert, gaat het me weer voor de wind. Zo denkende loop ik over bouwplaats. Hierdoor let ik niet goed op waar ik loop. Ik trap ergens op, het gaat dwars door mijn schoen en komt in mn voet. Vloeken natuurlijk en vervolgens hinkelend naar de eerste hulppost, als ik er maar geen last van blijft houden.

Blurb

Dinsdag middag naar de oogarts geweest, lensjes uit, druppels er in, oogdruk meten. En vervolgens, nog steeds zonder lensjes in, met de tram naar huis. Wat is slecht zien toch een ramp. Gelukkig wel heel huids thuis gekomen. Omdat de pupillen nog steeds vergroot waren, maar lekker naar bed gegaan. Na een dik uurtje slapen, waren de pupillen weer normaal en kon ik mijn lensjes weer in. Ik voelde me wat opgeblazen. Boterhammetje gegeten, thee gedronken en in eens... BLURB overgeven. Tjee wat een stank. Kramp en een smerige smaak. Alles op geruimt, handen grondig gewassen, lensjes weer uit. Terug naar bed met een emmertje er naast. En dat was maar goed ook. Want ik bleef over mn nek gaan, snachts nog van 3 tot 5 op het toilet gehangen. Woensdag ochtend ziek gemeld. De hele dag als een zombie in huis gestrompeld en steeds weer naar de wc, je zou toch denken dat je een keer leeg bent. Ook de nacht van woensdag op donderdag een paar maal er uit gemoeten. Donderdag weer begonnen met een boterham, die bleef er gelukkig in. Tegen 12 uur even met de hond naar buiten. Het ging wel weer. Morgen ga ik weer werken. In de brievenbus tref ik een brief van mijn werkgever, ik word verwacht bij de bedrijfsarts, wegens mijn frequent ziekte verzuim. Frequent? Ik ben alleen in december vorig jaar thuis geweest wegens griep. Ach ja. Wel een goede gelegenheid de arts te informeren over mijn MRI scan, en de onderzoeken die de Uroloog nog voor me in petto heeft. Want die onderzoeken tellen natuurlijk ook mee als verzuim. Helaas kan ik er verder ook niets aan doen. En daar heeft de bedrijfsarts begrip voor, dat weet ik uit eerdere bezoeken.

Tussen door

De metro stopt, ik spring er uit, ren naar de rol trap, als ik op schiet haal ik de bus nog. Er stappen twee mensen voor me op de trap. 1 links, de ander rechts, ze houden de leuning stevig vast en tussen hen in, houden ze samen een plastic tasje vast. Hij heeft een wandelstok onder zijn linker arm. Ik kan er niet langs. niet links, niet rechts en er niet tussen door. Wat te doen? Het zijn oudere mensen en voor ik hen heb uit gelegd dat ik een bus wil halen, en zij beslist hebben wie wat los laat en wie opzij gaat, zijn we vast wel boven. Ik besluit het er bij te laten zitten. Ik blijf 3 treden onder hen staan. Plots voel ik de roltrap trillen, er rent iemand omhoog, ik kijk om. Een "figuur" met vet haar komt omhoog gebonkt. Die weet wel raad met de twee oudjes voor me. Hij ramt zich er gewoon tussen door. De vrouw valt, de man klampt zich vast. Het tasje valt kapot op de tree. De heer zijn wandel stok valt ook. Hij helpt de dame over eind en ik geef hem zijn tasje en stok. Boven gekomen blijkt de jongeman er niet uit te kunnen, de 'handige' klapdeurtjes gaan niet open. De jongeman stapt achter uit, heft zijn been naar achteren om eens flink uit te halen naar de deurtjes, maar dat mislukt, plots ligt hij op de grond: de oude man heeft zijn wandelstok als golf stick gebruikt en het been waar de jongeman op stond flink geraakt. Mijn bus heb ik gemist. Maar dat had ik voor dit staaltje "pak m terug" graag over.

Interdimentionale realiteit.

Ik sta in de woonkamer, het is avond, ik hoor boven iemand roepen dat ik iets halen moet. Ik weet niet direct waar het is, dus kijk ik eerst in de kast in de gang. Het is donker in de kast, en de kast lijkt leeg. Ik loop de trap op. doe het licht aan op de overloop. Ook hier is een kast deur, ik open deze. In de kast is een trap naar beneden, onderaan staat een tas. Die moet ik hebben weet ik. Ik loop de trap in de kast af en stap over de tas. Hier achter is een deur en er komt daglicht door de kieren. Vreemd denk ik, boven is het avond. Ik open de deur en sta in de beneden hal. Het is dag. Er staan andere meubels, ik voel dat het de mijne zijn, maar toch klopt het niet. Ik loop de woonkamer in. Op een bureau voor het raam ligt een groot wil papier waar op met blauwe stift geschreven staat: "Papa, veel succes in Nijmegen met je voordracht over de Interdimentionale Realiteit." Ik schrik, en weet ik ben hier verkeerd. Ik hoor hier niet. Ik hoor boven. Ik kijk uit het raam en zie in de verte een bus. Bij de halte staat mijn vrouw en mijn twee grote zoons, ze zijn een stuk groter en ouder dan mijn zoons horen te zijn. Ik sta bij ze, en stap in de bus. Ze zwaaien naar me en komen terug naar het huis lopen. Ik realiseer me dat zij mij niet mogen zien. Ze hebben me net op de bus zien stappen en als ze me dan hier in huis zien, gaat alles mis. Ik moet snel terug naar mijn eigen wereld. Ik ren de trap op en ruk de kast boven open. Er is geen trap in de kast. De kast is leeg. Natuurlijk, stom, ik moet niet via de trap omlaag. ik moet de weg terug nemen die gekomen ben, dus beneden de kast in en dan omhoog. Ik ren de trap af en hoor de sleutel in het slot van de buitendeur gestoken worden. Nu moet ik echt snel zijn, zij mogen mij niet zien. Ik ruk de deur van de kast in de hal open en......mijn wekker loopt af. Het is half 6 in de ochtend. Ik moet de dingen gaan doen die ik iedere ochtend doe. Aan het voeteind blijft ik net iets langer zitten dan anders. "Gaat het?" vraagt mijn vrouw slaperig. "ja ja" zeg ik, en begin de dag zoals altijd. Wanneer ik de hond uitlaat denk ik na over mijn avontuur. Wat zou het betekenen? Zou het niet raar zijn als ik straks op het werk ga googlen en er komt een symposium in Nijmegen te voorschijn, over een parallel universum bijvoorbeeld. Met een spreker wiens naam op de mijne lijkt, zou die dan een kast in huis hebben met een trap er in? Uren later zit ik op het werk en tik "interdimensionele realiteit" Nijmegen in. Er komt niets uit. Gelukkig maar. 1 realiteit is al lastig genoeg om de weg in te vinden.