Je was zo klein, dat je op 1 hand paste, de eerste keer dat we je zagen. Bij de fokker thuis, waar we je bij je mamma weg lokten met tong geklak en zachtjes met de hand op de grond kloppen. Nieuwschierige donder met je oren veel te stijf omhoog. Een paar weken later ging je met ons mee naar huis. Een washandje met de lucht van mamma er aan ging mee. De eerste nachten sliep je in een doos, maar daar kwam je al ras uit. Rennen vliegen en weer door gaan, energie genoeg. Heel wat keren haalden we je van de bank of van het bed. Je werd snel zindelijk en wist precies wie er wel en niet in de straat thuis hoorde. Niet lang daarna verhuisden we en moest je wennen aan een nieuwe woning. Er kwamen kindjes ( kleine baasjes ), en die werden heel snel groot en jij, jij werd ook ouder. Nu ben je 12 en het trappen lopen gaat niet zo best meer, je hoest veel. Volgens de dokter heb je hartruis, je hart is te groot en er hoopt zich wat vocht op. Nu krijg je medicijnen en seniorenvoer met koolhydraten. Misschien kan hij zo nog een jaartje ( of twee ) mee, zei de dokter. Ouwe grijze, je blijft ons puppie voor altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten