Afgelopen vrijdag hebben we onze 13 jarige hond MiRo laten inslapen. Hij was een Sheltie, met stamboom "Marbree's Magic Frost" was zijn volledige naam. MiRo was sinds een jaar snel buiten adem en ging steeds moeilijker trap lopen. Na een foto sessie bij de dierencliniek bleek hij een vergroot hart te hebben, met vocht er achter. Ook was een van de hartkleppen niet helemaal meer in orde. Hij kreeg verschillende tabletten en knapte even weer op. Helaas was het niet van lange duur, in het afgelopen jaar werd zijn haar snel grijzer, hij ging slecht eten en verloor veel gewicht. Ook het traplopen werd weer een probleem. De laatste weken was hij weer erg benauwd. Toen hij op straat door zijn pootjes zakte, wist ik, het moeilijke moment zit er aan te komen. In de week er op ging hij steeds slechter lopen en op een van de wat warmere dagen ( 24 graden ) lag hij naar adem te snakken. Het ging echt niet meer. M ging op een gegeven moment bij hem op de grond liggen en toen deed hij zijn pootje op haar schouder, alsof hij haar gerust wilde stellen. Na een paar avonden praten, namen we de moeilijke beslissing. het werd tijd afscheid van onze kleine-Grote vriend te nemen. Woensdag belden we de dieren arts en maakten voor vrijdagmiddag een afspraak voor een huis bezoek. Een paar nachten slecht slapen later was het zover: ik ging speciaal vroeger naar huis zodat M en ik hem nog 1 keer samen konden uit laten. Langzaam sjokte hij achter ons aan, kopje en staartje naar beneden, een klein rondje. Het laatste. Voor de deur op de gallerij ging hij liggen, zijn favourite zomer plekje. Toen de dieren arts kwam, blafte hij, daar mee zei hij altijd: "een vreemde nadert ons huis". De dierenarts luisterde naar zijn hart, erg onregelmatig. Hij kreeg een prik met slaapmiddel en we gingen op de bank zitten met hem opschoot. "Ga maar slapen, het is goed". Zijn kopje zakte op zij. Even later legden we hem op zijn kleedje, de dierenarts luisterde nogmaals, zijn hartje klopt al niet meer zei ze. Ik zal hem toch de volgende prik geven, maar hij is al heen. We aaiden hem, zijn magere kopje wat opzij, bek en ogen open. Een uurtje laten hebben we zijn lijfje met de auto naar het dieren crematorium op zuid gebracht. Daar werd hij nog even opgebaard en hebben we hem voor het laatst geknuffeld. En zo kwam een einde aan een tijd perk: In gedachten zie ik hem nog als pup, zo klein op mijn hand, zijn hele lijf zo groot als later zijn hoofd. Hoe hij als jonge hond uit zijn doos sprong, op zijn spitse pootjes achter M haar beren-pantoffels aan rende. Later als grote hond, toen onze kids geboren waren, hij ze overal in de gaten hield. Beschermde. Hoe hij "op het huisje paste" als wij weg gingen. De vele wandelingen door het park, de blokjes rond. Die natte neus tegen je hand als je even in de put zit. Dat hij kwam aanrennen als de koelkast open ging. Al die gewone-speciale-dingen, die alleen een 4 voeter je geeft. En nu is het stil in huis. Rust zacht lieve MiRo je hebt het verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten