Vandaag liet ik een glazen schaaltje in de vorm van een appel uit mijn handen vallen tijdens het afwassen. Klets boem kapot. Oei. Ik pakte stoffer en blik veegde het op, liep er mee naar buiten en deponeerde de schreven en splinters in de container buiten. Want kapot glas wil ik niet in de pedaalemmer in huis hebben natuurlijk. Mijn vrouw vroeg natuurlijk wat het was. "Karakose schaaltje" zei ik, nu hebben we er nog maar 4. Wat voor schaaltje? vroeg mijn vrouw. Ga maar ff zitten zei ik dat wordt een lang verhaal.
Ooit, het moet in de jaren 80 geweest zijn, woonde ik met mijn ouders in het Oude Noorden. Twee gezinnen op een trap met een gedeelde voordeur. Boven ons woonde de familie Karakose, afkomstig uit Turkye. Mehmet, Selvet en hun baby Sami. We gingen goed met hen om. Mijn vader ging met vervroegd pensioen en hij wilde graag verhuizen naar een rustigere buurt. We bekeken verschillende huizen, en na een tijdje vonden we een geschikte woning in Schiebroek. We namen afscheid van het Oude Noorden en van de boven-buurtjes. Van hen kregen een afscheids cadeautje, 1 grote en 5 kleine glazen appel vormige schalen. Voor die tijd heel "in", tegenwoordig Retro-Vintage.
Een paar jaar later ging ik "eindelijk" op mezelf en mijn ouders gaven mij de schalen mee. Ik trouwde, verhuisde, kreeg kinderen, de schalen gingen mee.
En vandaag brak ik er dus 1, echt zonde, want het zijn fijne schaaltjes. Zouden ze nog bestaan? Jawel! in een Retro-Vintage internet winkel vond ik ze. Maar ja, vervangende hebben niet de gevoels waarde van de oude, toch? Ach er zijn nog 4 schaaltjes over en we zijn met z'n vieren hier thuis. Dus we laten het maar zo.
1 opmerking:
mijn tante, oom en neefje :d leuk te lezen.
Een reactie posten