Ik kijk van boven naar beneden, ben blijkbaar in een soort boom, want ik zie een tak en daar hangen twee touwen aan. Onderaan zit er een soort spoorbalk tussen de touwen. Een surrealistische schommel. Verder zie ik dat de boom in het zand staat, om het zand is een betonnen rand en ik zie iets van een wit hek. Maar mijn hoofd kan ik niet bewegen. Ik kan alleen naar beneden kijken. Ik probeer mijn hoofd te draaien, ik zet flink kracht. 'Wat doe je?' zegt mijn vrouw, 'kap ns met dat gedraai'. Er is iets met mijn schoenen. Mijn voeten zijn koud, maar ik wil mijn werk af krijgen. Het hek moet vandaag af, er moeten nog maar twee opzetten stukken geplaatst worden. Morgen wordt de rotonde geopende door de vertegenwoordigers van de gemeente. Helemaal blij ben ik er niet mee. Hekwerken zijn mijn lust en mijn leven, ik maak de mooiste hekken, dit hek is wit en bestaat uit twee lagen, het staat om "de rotonde", eigenlijk is het gewoon een zandbak, in het midden staat een namaak boom, hij heeft maar 1 tak en daar hangt een soort schommel in. Ik vind het er niet uit zien. De wet schrijft voor dat voor ieder bouwproject 10% besteedt worden aan kunst. De gemeente heeft gekozen voor deze zandbak, en op het laatste moment mag ik er dan nog even gauw een hek om heen zetten. Geld weggooien is het. Er zal nooit een kind in die bak spelen. Ik plaats het laatste stuk hek en spring op de grond. Er ligt iets op de straat. Het is een tuinkabouter. Ik krijg in eens een idee, ik zal ze leren die klootzakken van de gemeente. Ik pak mijn ladder en mijn hamer en loop naar de boom. Niet veel later zit de kabouter stevig vast gespijkerd op de tak boven de schommel. Ik pak mijn spullen en ga naar huis. Die avond ga ik vroeg naar bed. Misschien krijg ik dan weer warme voeten. We moeten ook weer eens naar de markt, de aardappels zijn bijna op. Met mijn vrouw in de auto gaan we naar de boulevard, wat 12 jaar geleden werd gerenoveerd door de gemeente, op weg naar de markt. De markt is vlak bij De Rotonde een bekend kunstwerk dat onze stad siert. We halen aardappels en een bakje druiven. Sinds ik nieuwe voeten heb kan ik weer met mijn vrouw mee voor dit soort kleine uitstapjes. Had ik vroeger er maar meer aandacht aan besteed. Maar gedane zaken nemen geen keer. We lopen nog even naar De Rotonde, we tikken dan altijd even tegen het hek. Het was een van mijn laatste grote projecten, nou eigenlijk alleen dan het hek er om heen. Je ziel zit in dat hek, zegt mijn vrouw dan en ik reageer altijd met de woorden, "maar mijn oogjes in de kabouter." En dan kijken we naar de kabouter in de boom, waarvan verder niemand de ware betekenis kent. We willen weer naar huis, maar de deur van de auto wil niet open. Ik geef er een flinke trap tegen. "Heeee", snauwt mijn vrouw, "hou je nou op". Ik sta op, doe de dingen die ik altijd doe en ga de deur uit. In de metro sta ik weer eens volkomen klem tussen rugzakdragers en bellende tieners. Ik stap uit bij halte Noorderbrug. En loop de trappen op naar het Noordplein. De metrolijn ligt in de grond waar vroeger het riviertje de Rotte lag. Het Noordplein wordt overdekt, evenals de Noorderboulevard, een lange winkelstraat die recent tot 'beschermd stadsgezicht is verklaard, er mogen nu geen autos meer door de straat, in het midden komt een rollerbaan, hier mogen dan alleen fietsers en rollator rijders gebruik van maken. Aan weerszijden hiervan komt dan de wandelstrook. Aan het andere einde van de boulevard komt een groot kunst werk. Dat is dan vlak bij de markt. Ik ben benieuwd wat het wordt, iets ronds en met zand heb ik gehoord, met de project ontwikkelaar ben ik nog in onderhandeling over de afrastering. Ik denk zelf aan een dubbellaags wit hek. Dat dan als markering maar niet als afscheiding zal dienst doen. Het zal nog wel even duren voor het zover is, maar mooi wordt het allemaal wel zo bij elkaar. Ik zit al een tijdje in het hekwerk. Na de kredietcrises van begin deze eeuw ben ik hiermee begonnen, en met succes. Zeker nu de regering het zelfstandig ondernemerschap zo stimuleert, gaat het me weer voor de wind. Zo denkende loop ik over bouwplaats. Hierdoor let ik niet goed op waar ik loop. Ik trap ergens op, het gaat dwars door mijn schoen en komt in mn voet. Vloeken natuurlijk en vervolgens hinkelend naar de eerste hulppost, als ik er maar geen last van blijft houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten