Iedere beginnende tovenaars leerling of startende bleyblade fighter heeft wel eens een ongelukje. Zo kon het dan ook gebeuren dat onze kinders, samen met de kinders van andere galerij bewoners, nog een uurtje aan het spelen waren op voornoemde galerij, toen........ Kleng, en stilte.... Tja, dan weet je als ouder wel dat er iets mis is. Als plots het gepraat en gegil verstomt, na een ondefinieerbaar geluid. En ja hoor een ster in de ruit van de buitendeur. En daar stonden ze dan 5 kinders, waar van twee met een bezem in hun handen, 2 op een step en 1 op een plastic tractor. Bleke koppies en grote ogen. Mijn vrouw begon al te grommen, zegggggggggggggutmaarrrrrrr. Maar het bleef stil. Geen ge-wijs, geen geklik, stilte. Van uit de keuken keek ik het allemaal zo eens aan. Moeders er bij, hoofd geschut, tractorberijder trekt zich voorzichtig terug, maar komt niet ver. Onze jongste begint te huilen. Er ontstaat een volwassenen gesprek over verzekering en ander geneuzel. Ik glip naar buiten. 4 lollies en een spekkie. Ik ken de klantjes, wat zoets voor de schrik. Ik weet dat ik later een standje krijg van mijn vrouw, een beloning voor ruitje tik, ben je gek geworden? Maar het maakt me niet uit. Ze hebben niet geklikt. Dat is vriendschap. Samen spelen, samen de schuld. Als ze later ouder worden zal dat wel veranderen. De volgende ochtend gebeld naar de woningbouw, dezelfde dag kwam nog een vriendelijke man de maat nemen. En woensdag komt het nieuwe ruitje. Geen probleem. We wonen er nu 9 jaar en betalen al die tijd al glas verzekering, en dit is de eerste keer dat we er een beroep op doen. En inderdaad als we naar bed gaan zegt mijn vrouw; waarom gaf je ze nou snoepgoed? "Ze hebben niet geklikt” zei ik. Ah, zei mijn vrouw, en als ze van de week nou je pc slopen, wil je dan ook niet weten wie het was? Tja. " Vadertje en Moedertje" een leuk spel maar met heel wat haken en ogen.