Mijn oudste zoontje ( reinier 6 ) had vorige week een kinderfiets gekregen van opi en omi. ( 99 euro ) en trots dat hij is. Mijn schoonvader er maar naast rennen. En ja hoor na enige tijd kon het ventje al een paar meter los rijden. Ach hij is zo blij. De jongste ( kelly 4 ) zat het allemaal zo eens te bekijken en vertelde dat hij graag een scateboard wilde. Dus wij lachen. Savond bij het naar bed brengen begon hij er weer over. "Kelly atebord". Wat bedoel je? Vroeg ik. Mag ik een Ssssskatebooord? zei hij geconcentreed.
Weet je wat dat is dan een scateboard?, Ja zei kelly een step met geen stuur. Nou daar zat ik. Dus ik beloofd dat we er met sinterklaas en de kerstman over zouden hebben, maar dat het waarschijnlijk niet door zou gaan, om dat het gevaarlijk is. Een beetje boos ging hij slapen.
Deze week hadden mijn schoonouders een verrassing, ze hadden in de reclame folders een kindermotor gezien, electrisch, dat leek ze wel wat voor kelly. Dus wij bellen naar de K shop waar een vriend van ons werkt, en die zei metteen dat we dat flut ding niet moesten kopen. Altijd handig eerlijke vrienden op goeie plekken toch. Daarom naar de Toys en daar hadden ze ook van die motortjes , wat groter ( en duurder ) en met twee accus. Dus toen die maar aangeschaft ( 159 euro ). Schoon papa heeft het ding in elkaar gezet en hup de kleine er op weg rijden. En blij blij blij. Zo trots. En ja hoor, de tuin uit, de hoek om, nog een hoek om en vol gas het invalide opritje af de middelstraat op. Gelukkig geen auto in de buurt, maar toch schrik je. Je komt er gewoon niet op tijd bij. Dus eerst maar eens wat afspraken gemaakt voor er verder gepronkt kon worden.
Niet van de stoep, nergens tegen aan, niet op tillen aan het spatboard, niet uit lenen ( ook niet voor "eerlijk waar maar 1 rondje" of "proberen" ), niet afstappen en laten staan op straat, bij problemen: schreeuwen! Nou daar zat kelly wel even van te kijken, zo een mooi cadeau en gelijk allemaal nieuwe regels. Hij wilde gewoon racen.
Vanmiddag gaat het hele span weer naar opi en omi en kunnen ze weer fietsen en brommen. en opi en mijn vrouw er maar achter aan rennen.

De opruiming van het magazijn schiet al aardig op, in gedachten ben ik de kinder kamer die er van gemaakt moet worden al aan het inrichten.
De eerste 10 dozen staan op zolder, en de volgende 12 staan klaar op de overloop vanavond komt mijn schoonvader even helpen, die dozen moeten ook naar boven. Het magazijntje is dan voor de helft leeg. en dan kan het grote verplaatsen beginnen, dingen die binnen hand bereik moeten blijven in de vrij gekomen kast ruimte zetten, en dingen die achter af ook naar de vliering hadden gekunt nog even in dozen klaar zetten. Er komen nog dingen te voorschijn waar van ik weet dat ze er staan, maar waar ik nu nog niet bij kan. honderden cassette met oude opnames van mijn radioprogrammas uit begin jaren 90. Die gaan ook allemaal in dozen en op de vliering.
En heel veel lege doosjes die ik bewaard heb om verkochte artikelen in te verzenden, waar moet ik die in hemelsnaam gaan opstapelen. Als het zo ver is vindt ik wel een oplossing.

Het gaat niet best bij het bedrijf waar ik gedetacheerd zit. Er moeten 200 vaste krachten weg. Er blijven dan 800 man over. Ook het grootste deel van de externen zullen moeten vertrekken. Ik ben zo een externe, dus mijn dagen zijn geteld hier. 8 april komt mijn fieldmanager van het detachering bureau met mij en de afdelingsmanager van hier praten. Evaluatie gesprek. Dat klinkt toch anders dan functionerings gesprek. Je proeft het verschil? Juistum. Maar goed, ik zit hier nu bijna 4 jaar en dat is wel erg lang voor detacherings begrippen. Ik ben benieuwd wat er uit gaat komen, en of er snel een nieuwe opdracht gever gevonden wordt waar ik het naar mijn zin kan hebben.
Nou is zin iets wat je grotendeels zelf maakt. En aan mij zal het niet liggen, want ik ben een gezellige vent, zonder ouwehoer praatjes. Toch?

Tot zover de stand van zaken voor vandaag.
Feiten onder voor behoud.